تکنیک های نوازندگی گیتار بیس-زنگ آموزشگاه موسیقی

تکنیک های نوازندگی گیتار بیس

با شما هستیم با آموزش تکنیک های نوازندگی گیتار بیس بدیهی است که گیتار به دو صورت نواخته میشود، با استفاده از انگشتان دست و استفاده از پیک که به حالت دوم پیک‌نوازی گفته میشود.

پیک(زخمه یا مضراب) ابزاریست که استفاده از آن مزایای بسیار زیادی از جمله شفافیت بیشتر صدای ساز، قابلیت اجرای تکنیک‌های گوناگون روی گیتار الکتریک و قابلیت نوازندگی با سرعت بالا را داراست.
توجه داشته باشید که هنگام استفاده از پیک باید آن را در حالت عادی، موازی با سیم‌های گیتار در دست گرفته و نباید آن را خیلی محکم یا خیلی آهسته بگیریم،

پیک را محکم نگیرید

اگر پیک را محکم نگه داریم باعث کاهش سرعت در نوازندگی و ایجاد صدای ضربه شدید پیک به سیم‌ها(کلیک) میشود و اگر پیک را در بین انگشتان آرام رها کنیم صدای زائد سُر خوردن زخمه روی سیم‌ها ایجاد شده و پس از عرق کردن انگشتان، پیک بصورت پی در پی از جای خود تکان میخورد.
معمولا پیک باید بین ۲ الی ۴ میلیمتر از انگشتان جلوتر باشد و به نحوی پیک را در دست بگیریم که پس از برخورد با سیم‌ها، به آرامی از آنها عبور کند و صدای زائدی ایجاد نشود. بهتر است برای تکان دادن پیک دست را از مُچ تکان دهیم ولی در مواقع خاص میتوان فقط با تکان دادن انگشتان به سرعتی باور نکردنی دست یافت.

حرکت پیک

به حرکت پیک هنگامی که از پایین به سمت بالا حرکت کند و به سیم‌ها برخورد کند، UpStroke و هنگامی که پیک از بالا به سمت پایین حرکت کند و به سیم‌ برخورد کند DownStroke گفته میشود.

و اما مهمترین نوع پیک‌نوازی، فرم Alternative (متناوب) میباشد، در فرم پیک‌نوازی آلترنیتیو، حرکت ضربه از بالا و ضربه از پایین بصورت متوالی پشت سر هم تکرار میشوند، این نوع پیک‌نوازی باعث میشود سرعت در نوازندگی بسیار بالا رفته و در امتداد این امر دقت پیک‌نوازی نیز افزایش پیدا میکند.
اکنون با توجه به ویدئوهای زیر و دقت کردن به نوع پیک‌نوازی در آنها، با فرم آلترنیتیو پیکینگ کاملا آشنا خواهید شد.

پیک – Pick
(در فارسی: زخمه، مضراب)

پیک‌ها انواع مختلفی دارند و انعطاف‌پذیری هر یک با قطر آنها ارتباط مستقیم دارد، برای مثال: پیک‌هایی با قطر ۰/۴ تا ۰/۷ میلیمتر دارای انعطافپذیری بالایی بوده و در ملودی نوازی گیتار آکوستیک نایلون(کلاسیک، پاپ و فلامنکو) همچنین ریتم نوازی گیتار آکوستیک استیل کاربرد زیادی دارند

پیک‌هایی با قطر ۰/۷ تا یک میلیمتر کمی سخت هستند و بیشتر در ریتم نوازی گیتار الکتریک و لید، سولو یا ملودی نوازی گیتار الکتریک و آکوستیک استیل مورد استفاده قرار میگیرد.

در آخر، پیک‌های ۱/۵ تا ۲ میلیمتر که کاملا خشک و غیر قابل انعطاف بوده و بیشترین کاربرد را برای نوازندگان گیتار بِیس(باس) دارند.

ایستادن یا نشستن

بیشتر نوازندگان گیتار بیس وقتی می نوازند، می ایستند اگر چه وضعیت نوازندگی در حالت نشسته نیز مورد پذیرش است، بخصوص در گروه های بزرگ مانند گروه های بزرگ جز یا سبک های آکوستیک مانند موسیقی فولک. بعضی از بیسیست ها مانند جان وابل، بین نوازندگی نشسته و ایستاده تغییر وضعیت می دهند.

مهم است که معلوم شود نوازنده در کدام وضعیت احساس راحتی بیشتری در نوازندگی دارد. در حالت نشسته، نوازندگان راست دست می توانند ساز را روی ران سمت راست متعادل کنند یا مانند نوازندگان گیتار کلاسیک روی ران سمت چپ.

متعادل کردن گیتار بیس روی ران چپ، معمولا به طریقی است که وضعیت ایستاده را مشابه سازی می کند و اجازه کمتری برای حالت ایستاده و نشسته می دهد. متعادل کردن گیتار بیس روی ران سمت راست دسترسی بهتری به دسته و فرت برد در تمامیت آن خصوصا فرت پایینی می دهد.

تپینگ دو دست

در شیوه تپینگ دو دست، بیسیست ها از دو دست برای اجرای نت ها روی فرت برد با فشار و نگه داشتن سریع سیم به فرت استفاده می کنند. بجای پیک زنی یا کشیدن سیم برای تولید صدا، در این تکنیک نوازندگی گیتار بیس، با عمل زدن به سیم بر فرت یا فرت برد تولید صدا می شود. وقتی دو دست بتوانند روی فرت برد بنوازند، نواختن بیس لاین های در هم پیچیده و چندصدایی را نیز ساده تر می کنند.

و بدین صورت می توان همزمان هم یک بیس لاین را نوازندگی کرد و هم یک آکورد ساده و یا نواختن آکوردها و آرپژها. بیسیست جان انتویستل کسی بود که بصورت کوبه ای از تپینگ روی سیم ها استفاده می کرد و موجب می شد که صدایی شبیه به یک اجرای شیوه درام ایجاد کند.

نوازندگان مشهور تپینگ گیتار بیس شامل کلیف برتون، بیلی شیهان، استوارت هام، جان مایونگ، ویکتور ووتن، لس کلیپول و مارک کینگ، کریس والستنهولم و مایکل منرینگ هستند. گیتار های چپمن استیک و وار، سازهای سیم زهی هستند که برای نواختن تپینگ دو دسته طراحی شده اند.